Η Υπόσχεση

Apr-07,2014 01:37 am

Χλωμή σαν κάποιος να την πεθύμησε.
Γι' αυτό υπήρξε, ίσως.

Κι ήταν πολλοί...
"Θυμάσαι;" την ρωτούσανε. Μα εκείνη δεν θυμόταν.
Και όταν οι άλλοι φεύγαν, κουλουριασμένη στο πάτωμα
έβλεπε όνειρα και άσχημα μελλούμενα.
Πάντα ξυπνούσε σπρταρώντας.
Πέφτανε οι κάφτρες βροχή απ'τα μπαλκόνια.
Και η σαύρα που κουβαλούσε
-απο ποιάν έρημο,ποιός ξέρει-
κουλουριαζόταν στο σβέρκο της και κοίταζε τα πέρατα αμίλητη.


"Να είσαι εδώ, παρών" ξεκίνησα μια μέρα να της λέω
μα ήταν ήδη φευγάτη
και απο την φράση μου άκουσε τη μισή.

"Με έχουν υπηρετήσει βασιλείς 
και στα καμαρίνια γελωτοποιών  περίμενα να φέξει. 
Έχω μεθύσει με αλκοόλ 
και με άλλων λογιών πράγματα 
και έγερνα όπως γέρνουν οι σκιές στη δύση.
Όμως δεν έπεσα ποτέ. 
Με έχουν πλευρίσει άνθρωποι παρασυρμένοι απο τη μυρωδιά μου 
μα εγώ κοιτούσα αλλού και δεν μιλούσα.
Και πάντα στο τέλος αποχωρούσαν κρατώντας μνήμες απο μιαν άλλη
 που δεν είμαι εγώ. 
Πού είμαι όταν ο φόβος μου φοράει τα ρούχα μου,
και με σπρώχνει έξω στον δρόμο;
Πού είμαι όταν σκύβω ν' ακούσω τις ιστορίες των μυρμηγκιών 
και κάνω ότι με νοιάζει;
Κάποτε χόρευα κρυφά με έναν δικό μου τρόπο"


Όποτε την πλησίαζα
μούδιαζε το κεφάλι μου και οι κόρες διστέλλονταν
σαν μέσα σε βυθό να με έριξαν
να ψάξω για αλάτι.
Ψαχούλευα το κορμί της για ίχνη και σημάδια
μα εκείνα όλο άλλαζαν.
-Ένας αστερισμός στον ώμο της που έτεινε προς το μπράτσο...
-Φλούδες από κοτσάνια λουλουδιών στη βάση της σπονδυλικής
που γρήγορα γίνονταν φίδια και άρχιζαν να συρίζουν...
-Χείλη που άλλαζαν χρώμα όταν έβρεχε, σαν του ουράνιου τόξου...
Και έβρεχε συχνά μεσ' τα δωμάτια της...

"Τούτο το σώμα δεν είναι ένωση νερού και άνθρακα. 
Μα ότι απέμεινε από οργασμούς αγγέλων"


Τελευταία φορά την είδα σε μια παλιά φωτογραφία. Δέκα- έντεκα χρονών
ντυμένη στα λευκά σα νύφη με ατένιζε και μου ορκιζόταν πως θα με συναντούσε
πως η ένωση μας θα κρατούσε νύχτες ολάκερες και πως στο τέλος θα έμπαινα
και εγώ στον συρφετό που σέρνεται πίσω
απ' το βάδισμά της.

Εκπλήρωσε την υπόσχεση της. Μέχρι τέλους.

Elmage