Η Γυναίκα που Ήτανε να Γίνει Επιλογή

Nov-25, 2013 12:50 am

-και μετά; Με ρώτησε 
-Περιμένοντας να του πω- για πάντα

Ο χρόνος όμως είναι ψέματα. Και εγώ ξέρω τόσο καλά από ψέματα.
Άκου, είναι δύο οι δουλειές που μπορείς να κάνεις εδώ πέρα: ή να λες καλά ψέματα
η να τα καλοπιστεύεις.
Υπάρχει και η επιλογή να μην έχεις δουλειά, να παραιτηθείς ας πούμε. Οι παραιτημένοι είναι οι πιο θαρραλέοι στην εποχή της ανεργίας
(Πού κατασκευάζονται οι επιλογές πριν παρουσιαστούν μπροστά μας αραδιασμένες στη σειρά;
Πρέπει να βρω αυτό το μέρος. Να γίνω επιλογή. Μεγάλωσα. Όχι κορίτσι άλλο.)

****Κάθομαι συχνά και ατενίζω τη θέα. Ο αέρας μου φυσάει τα μαλλιά και σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, αυτό μπορεί να προξενήσει αλυσιδωτά τυφώνες στη Νέα Υόρκη! Αν και αυτό νομίζω το λένε για το πέταγμα της πεταλούδας. Τα μαλλιά μου είναι πετάγματα πεταλούδας.
Και από κάτω,
στις ρίζες τους κοιμούνται ένα σωρό χρυσαλλίδες μέσα στα κουκούλια τους. Μακάρι να μην ξυπνήσουνε ποτέ.

****Κυοφορώ κάτι καινούργιο. Είναι παράξενο γιατί δεν με έχει αγγίξει κανείς τους τελευταίους μήνες. Τα χέρια των ανθρώπων έχουν κρυφή ζωή. Στο σώμα μου ισχύουν άλλοι κανόνες. Να τις προάλλες δε σου έλεγα ότι είναι νησί;
 Ανάμεσα στα σκέλια μου έχω μια υποδοχή που καταλήγει πάνω ψηλά στην καρδιά μου.
 Όταν γεμίσει, η καρδιά μου θα σταματήσει να χτυπά. Έστω για μια στιγμή.
Αυτό το καινούργιο δεν θα βγει από την εσοχή ανάμεσα στα πόδια μου όμως.
 Από τα μάτια μου θα βγει. Και με ταχύτητα φωτός θα πάει παντού. Θα τα συμπεριλάβει όλα. Αρκεί να μην είναι σκοτάδι. Η ταχύτητα του σκοταδιού είναι πιο αργή από οτιδήποτε.

****Υπάρχει στις μνήμες μου ένα δωμάτιο που μόνο μπαίνεις και κανείς δε μπορεί να βγει από αυτό. Εκεί σε περιμένω. Παρανοϊκέ με τις αποδράσεις.

****

Η φύση με όρισε επιλεκτική και κερδοφόρα για ζευγάρωμα.
Αρχίζουν να ξυπνάνε όλα τα βιολογικά μου ξυπνητήρια και κάνουν σαματά που τον ακούνε όλοι. Αν είναι σε θέση ν' ακούσουν.
 Ο φόρος που η φύση μου ζητάει είναι ένας απόγονος για να τη θρέψει. Ο δικός μου όρος;

Ο δικός μου όρος να επιλέξω μόνη ποιος θα με σπείρει. Όρος απαράβατος.

****

Ήρθανε τόσοι στο πέρασμα των χρόνων που πώς να σε αναγνωρίσω τώρα πια. Είσαι Ήρωας, είσαι μαέστρος; Κρατάς αγκάθια ή κλήματα; Ξέρεις ιστορίες, μου λες τα πράγματα με το όνομα τους;
 Μιλάς τα χρώματα, ξέρεις και πηγαίνεις εκεί που έχει το καλύτερο γάλα και ψωμί, να πάρεις;
 Όταν με καβαλάς έχεις τρόπο να με κοιτάς ταυτόχρονα στα μάτια;

-Είναι δικός σου;
 Μου αντιγυρίζει η θάλασσα και δεν καταλαβαίνω τι ρωτάει.


Elmage

Η Υπόσχεση

Apr-07,2014 01:37 am

Χλωμή σαν κάποιος να την πεθύμησε.
Γι' αυτό υπήρξε, ίσως.

Κι ήταν πολλοί...
"Θυμάσαι;" την ρωτούσανε. Μα εκείνη δεν θυμόταν.
Και όταν οι άλλοι φεύγαν, κουλουριασμένη στο πάτωμα
έβλεπε όνειρα και άσχημα μελλούμενα.
Πάντα ξυπνούσε σπρταρώντας.
Πέφτανε οι κάφτρες βροχή απ'τα μπαλκόνια.
Και η σαύρα που κουβαλούσε
-απο ποιάν έρημο,ποιός ξέρει-
κουλουριαζόταν στο σβέρκο της και κοίταζε τα πέρατα αμίλητη.


"Να είσαι εδώ, παρών" ξεκίνησα μια μέρα να της λέω
μα ήταν ήδη φευγάτη
και απο την φράση μου άκουσε τη μισή.

"Με έχουν υπηρετήσει βασιλείς 
και στα καμαρίνια γελωτοποιών  περίμενα να φέξει. 
Έχω μεθύσει με αλκοόλ 
και με άλλων λογιών πράγματα 
και έγερνα όπως γέρνουν οι σκιές στη δύση.
Όμως δεν έπεσα ποτέ. 
Με έχουν πλευρίσει άνθρωποι παρασυρμένοι απο τη μυρωδιά μου 
μα εγώ κοιτούσα αλλού και δεν μιλούσα.
Και πάντα στο τέλος αποχωρούσαν κρατώντας μνήμες απο μιαν άλλη
 που δεν είμαι εγώ. 
Πού είμαι όταν ο φόβος μου φοράει τα ρούχα μου,
και με σπρώχνει έξω στον δρόμο;
Πού είμαι όταν σκύβω ν' ακούσω τις ιστορίες των μυρμηγκιών 
και κάνω ότι με νοιάζει;
Κάποτε χόρευα κρυφά με έναν δικό μου τρόπο"


Όποτε την πλησίαζα
μούδιαζε το κεφάλι μου και οι κόρες διστέλλονταν
σαν μέσα σε βυθό να με έριξαν
να ψάξω για αλάτι.
Ψαχούλευα το κορμί της για ίχνη και σημάδια
μα εκείνα όλο άλλαζαν.
-Ένας αστερισμός στον ώμο της που έτεινε προς το μπράτσο...
-Φλούδες από κοτσάνια λουλουδιών στη βάση της σπονδυλικής
που γρήγορα γίνονταν φίδια και άρχιζαν να συρίζουν...
-Χείλη που άλλαζαν χρώμα όταν έβρεχε, σαν του ουράνιου τόξου...
Και έβρεχε συχνά μεσ' τα δωμάτια της...

"Τούτο το σώμα δεν είναι ένωση νερού και άνθρακα. 
Μα ότι απέμεινε από οργασμούς αγγέλων"


Τελευταία φορά την είδα σε μια παλιά φωτογραφία. Δέκα- έντεκα χρονών
ντυμένη στα λευκά σα νύφη με ατένιζε και μου ορκιζόταν πως θα με συναντούσε
πως η ένωση μας θα κρατούσε νύχτες ολάκερες και πως στο τέλος θα έμπαινα
και εγώ στον συρφετό που σέρνεται πίσω
απ' το βάδισμά της.

Εκπλήρωσε την υπόσχεση της. Μέχρι τέλους.

Elmage