Η Αγέλη

-σου λείπει;
-δεν γίνεται να μου λείπει κάποιος ξένος που δεν γνώρισα ποτέ
-σου λείπει. Αυτό που δεν γνώρισες είναι αυτό που θα σου λείπει πάντα



 Έχω κάτι πτώματα στοιβαγμένα στην ντουλάπα μου. Το βράδυ αρχίζουν να γρυλίζουν. Πηγαίνω τρέχοντας προς την κλειδωμένη ξύλινη πόρτα και τους δείχνω με το δάχτυλο να κάνουν ησυχία. Περνάει κόσμος απ'έξω και καταλαβαίνεις... Θα μου πείς, πώς γίνεται ανθρώπινα πτώματα να γρυλίζουν και αν είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα κόσμος στους δρόμους τη νύχτα.

Μη στεναχωριέσαι. Θα έχω λύσει το ζήτημα μέχρι την επόμενη επίσκεψή σου. Σχεδιάζω να την αλείψω με λάδι και να βάλω φωτιά στην δρύινη ντουλάπα μου. Τα έχω υπολογίσει όλα. Έχω κάνει μέχρι και τους διαλόγους στο κεφάλι μου. Αφού ξέρεις. Ποτέ δεν σταματάνε οι διαλόγοι στο κεφάλι μου.

 Όμως να, συνέβη κάτι τις προάλλες και με ανησύχησε. Το έπιπλο μετακινήθηκε. Το θυμάμαι καλά γιατί μια ζωή ήταν εκεί. Απένατι από το κρεβάτι. Βρήκα επίσης νερά στο πάτωμα.Τα σκούπισα άρον άρον. Χαμογελούσα κιόλας, γιατί θυμήθηκα εσένα να μου λές ότι αυτή η μανία μου με την καθαριότητα δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο. Ότι αν συνεχίσω να πλένω και να καθαρίζω, πώς θα μας αναγνωρίζουν οι καλοί άνθρωποι και εντέλει γιατί να ασχοληθεί ο Θεός μαζί μας. Τι θα απογίνουμε χωρίς τους λεκέδες και τα σημάδια μας. Μια χαρά καθόσουν όμως όταν σου έτριβα τα πόδια και τους μηρούς και μουρμούριζα το τραγούδι μας. Μέσα στην απολυμασμένη μαρμάρινη μπανιέρα.

 Και νομίζω αν δεν έβαζα τόση δύναμη θα το απολάμβανες κιόλας. Ενώ έτσι, εσύ απλά σιγοντάριζες στη μελωδία. Και αυτό ήταν το σήμα. Και ύστερα από λίγο σταματούσα. Παρασύρθηκα. Σου έλεγα ότι έφυγες. Και τώρα έχουμε μονάχα εκείνες τις κανονισμένες επισκέψεις σου. Και ότι η ντουλάπα δεν είναι πια εκεί που ήταν. Πήγε λίγα εκατοστά πιο πέρα. Θα με κοροιδέψεις το δίχως άλλο. Θα μου πείς ότι παραλογίζομαι με όλα τούτα.

 Και ότι μου έχει γίνει εμμονή το θέμα με αυτόν τον σαφρακιασμένο όγκο που -αν είναι δυνατόν- σουλατσάρει μεσ'το σπίτι. Όμως πώς να στο πω. Εμένα με εξοργίζουν πια οι επισκέψεις σου. Δε σε θέλω άλλο στο χώρο μου. Η παρουσία σου σε δόσεις ανοίγει τρύπες σε όλο μου το σώμα. Και είμαι διάτρητος. Η σπονδυλική μου στήλη στραβώνει, όπως εκείνα τα φυτά που τεντώνονται προς τα τζάμια με τον ήλιο.

 Και μόλις αναχωρείς, έχω δύναμη μόνο να πλαγιάζω και να κρατιέμαι από το άρωμα σου μην πέσω. Ναι, υπάρχουν υπόγεια και στοές και κατακόμβες κάτω από τον ύπνο. Η παρουσία σου σε δόσεις με εξαντλεί και έπειτα δεν έχω ιδέα τι να κάνω με τη ζωή που περιμένει. Λάθος, δεν περιμένει η ζωή. Απαιτεί.. Όχι, ψέματα. Η ζωή ζητιανεύει το λίγο μας.

 Την επόμενη φορά που θα έρθεις, σαν πάντοτε απ'το αλαλούμ, θα σε κρατήσω μια και καλή. Ξέρεις πώς κρατάει κάποιος κάποιον στις μέρες μας ε; Είναι ολόκληρη τέχνη. Άκου: βάζει τα συναισθήματα του να κάτσουν πάνω στου άλλου (το αντικείμενο του πόθου του να πούμε), με όλο τους το βάρος. Να θρονιαστούν εκεί και να αρχίσουν να συν-πιέζουν. Τότε εκείνα τα καταραμένα από κάτω αρχίζουν να γεννοβολάνε. Κι άλλα κι άλλα. Με ότι ονόματα μπορείς να φανταστείς. Ονόματα περίτεχνα. Ονόματα παγίδες.
 Στο τέλος το καταπλακωμένο εκλιπαρεί: "μη φύγεις, μείνε από πάνω μου. Ο πόνος είναι αφόρητος, αλλά χρειάζονται δύο για όλα αυτά τα νεογέννητα. Δύο για να τ' αναθρέψουν".

 Πριν μερικές μέρες άνοιξα τη ντουλάπα που λες. Γιατί σκέψου να μην ασχολιόμουν και λίγο λίγο να έφευγε. Σκέψου την έκπληξη των δίπλα. Πήρα το σκεπάρνι και άρχισα να χτυπάω μέχρι που η πρόσοψη σωριάστηκε στα πόδια μου. Και τι να δω. Μέσα ήταν άδεια. Δεν υπήρχε τίποτα σου λέω . Ψυχή. Τώρα τα βράδια ακούω γρυλίσματα έξω στο δρόμο. Ναι μωρέ, οι άνθρωποι δεν κυκλοφορούν καιρό τώρα. Ψυχή.

 Τα γρυλίσματα ολοένα πλησιάζουν. Και εγώ στον ύπνο μου βυθίζομαι όλο και περισσότερο.
Πέφτω σε στοές, κατακόμβες και υπόγεια. Η αίσθηση της βαρύτητας είναι η μόνη που μου έχει απομείνει. Και μια ακόμη, αισθάνομαι ντουλάπες ανοιχτές να χάσκουν στο τέλος και να με περιμένουν.

 Σε φιλώ.

 Ελπίζω να βρήκες αυτό που έψαχνες. Κι αν όχι, κάθε βήμα να σε φέρνει πιο κοντά. (σε ψάχνω) Σε μένα.

Το Τρίτο Αλληλουιά

                                      

Στον Σ. που ακούσαμε μαζί την Λειτουργία..

-Να περπατάς επάνω στα νερά, όχι επειδή το μπορείς, αλλά επειδή φανέρωσες μιαν άλλην της Θαλάσσης επικράτεια. 

-Να κάνεις όλες τις κινήσεις σου αργά, γιατί η σκέψη τρέχει. 

-Στις εκκλησιές που χτίστηκαν για τουςνεκρώσιμους ψαλμούς, κάποιος κοινωνάει βαθιά με τ' αλληλούια.

-Αν δεν έχεις βγεί απο φυλακή, πως να εννοήσεις την κληρονομιά σου.

  - Ένα εκατομμύριο μυστικά ονόματα ο Ουρανός κι εμείς τον λέμε κοιτώντας χώμα. 

-Μή σηκωθώ δυο πιθαμές γιατί με κράτησες αμέσως να φωνάξουν "Θαύμα". 

-Αγιόκλημα, άπαξ και κοιμηθώ απο κάτω σου θα με ερωτοφιλήσουν φίδια. 

-Ο λάκκος δεν είναι της Γης μήτε αυτουνού που κρατάει το φτυάρι. 

-Η βάσει του νόμου προσφορά, ντροπή να λέγεται θυσία.

Πατέρα γιατί τους πάνε οριζόντια όταν ο θεός τους μένει στα εκει πάνω;

Elmage.

Jan.27, 2013 3:39 pm

Ο Νόμος Του Πι

 

Τότε η φωνή ακούστηκε και είπε

Ξυπνήστε, είμαστε στην επικράτεια των νεκρών για τον Θεό ξυπνήστε. Τα όπλα μας και οι κρότοι μας και οι ήχοι μας δεν κάνουν τίποτα. Δεν αποδεικνύουν την ζωντάνια μας. Ξυπνήστε, είμαστε από καιρό τώρα πεθαμένοι και όποια δύναμη βάζουμε, η αντίθετη της θεριεύει.. Ξυπνήστε για τον Θεό.

*Τι μαρτύριο να περπατάς όταν όλα δεν θέλουν να το κάνεις, όταν όλα συνηγορούν στο να μην το κάνεις.

Τότε εγώ σαν σε όνειρο απάντησα και είπα

Κουβαλάμε την πιο εύκολα μεταδιδόμενη ασθένεια του κόσμου. Οι ενάρετες προσπάθειες μας να ενοχλήσουμε τους θεούς αποτυγχάνουν συνεχώς. Τα χελιδόνια μας τσακίζονται σε μελλούμενους χειμώνες και η ανθοφορία μέσα μας αργεί. Γεμάτα ως το στόμιο πήλινα δοχεία, κατρακυλάμε στις κατηφόρες αυξάνοντας ταχύτητα προς ένα πεπρωμένο από σπασμένα κομμάτια. 

Ότι δεν γνωρίσαμε είναι αυτό που μας παιδεύει. Σπάταλοι με τις δυνάμεις που μας δόθηκαν, τις δίνουμε βορά στα σκιάχτρα του γαλαξία. Και η σοδειά που καρτερούσαμε είναι χαμένος κόπος.

Άνθρωπε δύνασαι όταν δεν σου απαντάει το ιερό να καταλάβεις πως υπάρχει; αν ξαπλώσουμε μπρούμυτα στο έδαφος με το πρόσωπο να ακουμπάει στο χώμα, τότε η πλάτη μας θα έχει γίνει σκαλοπάτι. 

Είσαι το χέρι μου που έκοψα και το έβαλα σε ξένο σώμα. Που από τότε έχει μυστική ζωή. Έχω γυρίσει όλη την Γη για να σε βρω μα άλλου την σκέψη τώρα πια μετουσιώνεις χάδι..

Αν αγαπήσω τούτο τον άγνωστο θα πεις τα δάχτυλα σου να σχηματίσουν πόρτα; χτίζαμε μια ξερολιθιά όταν ήρθε περαστικός και μας περιγελούσε. Σε τίποτα δεν επηρέασε η παρουσία του την πτώση του ιδρώτα. 

Τα νερά μέσα σου χαιρετίζουν την πανσέληνο και ακούγονται συρσίματα φωτός στο διαυγές της πλάτης σου.. Μια αστυνομία σκέψης να τιθασεύσει τα αγριμάκια μου. Ένα δύο λωποδύτες να σχεδιάσουνε συναίσθηση ζώσα. Τα πάντα αντέχονται ένα λεπτό μετά. Μόνο η μοναξιά, μόνο η μοναξιά από τα πριν.

Και ξανά σαν ευλογία η ερώτηση

Δηλαδή αυτή η λάμψη των πραγμάτων πρέπει να είναι εκδούλευση;

Και ξανά εγώ

Μήπως δεν γίνονται όλοι οι γκρεμοί ακίνδυνοι αν τους αφαιρέσουμε τον νόμο της βαρύτητας;

Έπειτα εκείνη απ' το πουθενά μας διέκοψε με επτά προτάσεις.

*Μια πιθαμή πάνω απ' το έδαφος αρχίζουν τα τελειώματα του ουρανού.

*Είχαμε το πιο αχρείαστο πράγμα του κόσμου. Σαν ένα στρατόπεδο γεμάτο με δειλούς φαντάρους.

*Η πιο επικίνδυνη θάλασσα είναι η αλμυρή. 

* Όταν νιώθεις περήφανος, δοκίμασε να κοιτάξεις κατάματα τον Ήλιο.

*Μια μονοταινία μπορεί να συγκρατήσει όλη την υγρασία του κόσμου από τα μάτια σου.

* Αν δεν έχεις δει αυτό που εκτείνεται ανάμεσα στα κύματα και στο πέταγμα των πουλιών, δεν έχεις δει τίποτα.

Η πιο επικίνδυνη θάλασσα είναι η αλμυρή. 

Elmage. 

Sep-09-2013 

2:34 am

ΥΓ: θέλω να ξέρεις για τότε, όταν εσύ έγραφες αυτό (και άλλα) είχες λανθασμένη εντύπωση... //έχω γυρίσει όλη τη Γη για να σε βρώ, μα άλλου τη σκέψη τώρα πια μετουσιώνεις χάδι/

Ήμουν σε καταστολή, ανίκανη να σκεφτώ, να αντιδράσω, να νιώσω. Με είχαν προδώσει ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι.. Ήταν η αρχή του 'γολγοθά' μου που είχε διάρκεια περίπου δύο χρόνια. 

Τώρα πια τα δεδομένα άλλαξαν... Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι όλο αυτό που είχα νιώσει για σένα απ' την αρχή. Και θα το νιώθω ως το τέλος..

Η πιο επικίνδυνη θάλασσα, είναι η αγριεμένη 

Ελεημοσύνη Έρωτα

Στην γυναίκα που έδινε , χωρίς ποτέ της να στερέψει και όταν δεν ήθελα έμεινε απ το βάθος να κοιτά πλημμυρισμένη.


Ζήτα μου καμικάζι να πέφτουν απ τον ουρανό της Φουκοσίμα σαν πυροτεχνήματα μέσα στη νύχτα, χάδια απ' τα παλιά και ιστορίες για αγρίους.

 Ζήτα μου σκοτάδι χτενισμένο, λουλούδια βρεγμένα απο τις θάλασσες, αλοιφές που παίρνουν τον πόνο και υποσχέσεις που φέρνουν καινούριο.
 Ζήτα μου εκτάσεις σε δόσεις, ταβάνια γκρεμισμένα, δημοσιεύσεις πρωτοσέλιδα από την αφανέρωτη αγάπη μου για σένα.
 Ζήτα αποδράσεις στα 'Εγκατα της Γης ή στην καρδιά του Γαλαξία. Μολύβια ζήτα μου που δεν έγραψαν ακόμη το μεγαλείο του φιλιού σου, σουβενίρ απ' όσα πέρασαν και απ' όσα δεν ήρθαν ακόμη.

 Ζήτα μου αφορμές να τρέξεις εκεί που εκδηλώνομαι ώρες μεσημβρινές, διαστάσεις απάτητες, υλικά να χτίσεις άμυνες απόρθητες, ζήτα μου αμέσως μετά να τις διαλύσω.

Ζήτα μου να μη φοβάμαι, να ξαμολήσω σκύλους λυσσασμένους να αρπάξουν τα κουρέλια σου, μέσα στην ζούγκλα των οσμών σου.
 Ζήτα να κάνω χώρο στην αριστερή πλευρά πλάι στο κομοδίνο με τα αναθέματα να ρθείς και να τριπώσεις. Κομμάτια απ το λαιμό σου να σφιχταγκαλιάζω..

  Ζήτα μου αρλεκίνους που μέθυσαν. Σε πάρκα που ερήμωσαν απο πόλεις που βυθίστηκαν σε λίμνες που εκβάλλουν σε χάος απέραντο.
 Ζήτα μου να κατέβω στον Άδη να σου φέρω ήρωες να διαλέξεις, με τι θα διακοσμήσεις την ανία σου, να πολιορκώ έντεκα χρόνια συναπτά την Τροία και οταν την ρίξω αμέσως να γυρίσω σπίτι μας σαν διορθωμένος μύθος.

  Ζήτα μου λησμονιά οταν θα φευγουμε απο την λυπημένη σου πατρίδα για κλίματα ζεστά.
 Ζήτα μου έναν καθρέπτη ψευτη, προδότη, άθλιο, γελοίο, να δείχνει τοπία σεληνιακά όσους λεκέδες σε φόρτωσαν οι ποιητές της ομοιοκαταληξίας.
  Ζήτα μου οργή να τρέμουμε παρέα στο άβατο των μακελειών σου. Ζήτα λίγο απ το τέλειο να δούμε αν θα προλάβω.

 Ζήτα σπασμούς να αρχίσουμε να λικνιζόμαστε σα τέρατα πριν την εξάλειψη τους. Μια γενοκτονία λογικής απ το συναίσθημα δικτάτορα που φέρει το όνομα σου.
 Ζήτα μου καταστροφή αυτές τις δύσκολες ώρες και εγώ θα λάμψω απο φωτιά μεσ' το πηχτό σου ψέμα.
 Ζήτα έλλειψη πίστης. Κορώνα γράμματα να παίξω τον χαμό μου οταν εσύ γελάς κάνοντας νευμα "έλα".

Ζήτα, Ζήτα, Ζήτα
 Όπως Ζωή

Όπως Ζωή απ' το σώμα μου να αναχωρεί, για να σε συνεπάρει κι έπειτα ήρεμα να τελειώσει.

Elmage

Η Γυναίκα που Ήτανε να Γίνει Επιλογή

Nov-25, 2013 12:50 am

-και μετά; Με ρώτησε 
-Περιμένοντας να του πω- για πάντα

Ο χρόνος όμως είναι ψέματα. Και εγώ ξέρω τόσο καλά από ψέματα.
Άκου, είναι δύο οι δουλειές που μπορείς να κάνεις εδώ πέρα: ή να λες καλά ψέματα
η να τα καλοπιστεύεις.
Υπάρχει και η επιλογή να μην έχεις δουλειά, να παραιτηθείς ας πούμε. Οι παραιτημένοι είναι οι πιο θαρραλέοι στην εποχή της ανεργίας
(Πού κατασκευάζονται οι επιλογές πριν παρουσιαστούν μπροστά μας αραδιασμένες στη σειρά;
Πρέπει να βρω αυτό το μέρος. Να γίνω επιλογή. Μεγάλωσα. Όχι κορίτσι άλλο.)

****Κάθομαι συχνά και ατενίζω τη θέα. Ο αέρας μου φυσάει τα μαλλιά και σύμφωνα με τη θεωρία του χάους, αυτό μπορεί να προξενήσει αλυσιδωτά τυφώνες στη Νέα Υόρκη! Αν και αυτό νομίζω το λένε για το πέταγμα της πεταλούδας. Τα μαλλιά μου είναι πετάγματα πεταλούδας.
Και από κάτω,
στις ρίζες τους κοιμούνται ένα σωρό χρυσαλλίδες μέσα στα κουκούλια τους. Μακάρι να μην ξυπνήσουνε ποτέ.

****Κυοφορώ κάτι καινούργιο. Είναι παράξενο γιατί δεν με έχει αγγίξει κανείς τους τελευταίους μήνες. Τα χέρια των ανθρώπων έχουν κρυφή ζωή. Στο σώμα μου ισχύουν άλλοι κανόνες. Να τις προάλλες δε σου έλεγα ότι είναι νησί;
 Ανάμεσα στα σκέλια μου έχω μια υποδοχή που καταλήγει πάνω ψηλά στην καρδιά μου.
 Όταν γεμίσει, η καρδιά μου θα σταματήσει να χτυπά. Έστω για μια στιγμή.
Αυτό το καινούργιο δεν θα βγει από την εσοχή ανάμεσα στα πόδια μου όμως.
 Από τα μάτια μου θα βγει. Και με ταχύτητα φωτός θα πάει παντού. Θα τα συμπεριλάβει όλα. Αρκεί να μην είναι σκοτάδι. Η ταχύτητα του σκοταδιού είναι πιο αργή από οτιδήποτε.

****Υπάρχει στις μνήμες μου ένα δωμάτιο που μόνο μπαίνεις και κανείς δε μπορεί να βγει από αυτό. Εκεί σε περιμένω. Παρανοϊκέ με τις αποδράσεις.

****

Η φύση με όρισε επιλεκτική και κερδοφόρα για ζευγάρωμα.
Αρχίζουν να ξυπνάνε όλα τα βιολογικά μου ξυπνητήρια και κάνουν σαματά που τον ακούνε όλοι. Αν είναι σε θέση ν' ακούσουν.
 Ο φόρος που η φύση μου ζητάει είναι ένας απόγονος για να τη θρέψει. Ο δικός μου όρος;

Ο δικός μου όρος να επιλέξω μόνη ποιος θα με σπείρει. Όρος απαράβατος.

****

Ήρθανε τόσοι στο πέρασμα των χρόνων που πώς να σε αναγνωρίσω τώρα πια. Είσαι Ήρωας, είσαι μαέστρος; Κρατάς αγκάθια ή κλήματα; Ξέρεις ιστορίες, μου λες τα πράγματα με το όνομα τους;
 Μιλάς τα χρώματα, ξέρεις και πηγαίνεις εκεί που έχει το καλύτερο γάλα και ψωμί, να πάρεις;
 Όταν με καβαλάς έχεις τρόπο να με κοιτάς ταυτόχρονα στα μάτια;

-Είναι δικός σου;
 Μου αντιγυρίζει η θάλασσα και δεν καταλαβαίνω τι ρωτάει.


Elmage

Η Υπόσχεση

Apr-07,2014 01:37 am

Χλωμή σαν κάποιος να την πεθύμησε.
Γι' αυτό υπήρξε, ίσως.

Κι ήταν πολλοί...
"Θυμάσαι;" την ρωτούσανε. Μα εκείνη δεν θυμόταν.
Και όταν οι άλλοι φεύγαν, κουλουριασμένη στο πάτωμα
έβλεπε όνειρα και άσχημα μελλούμενα.
Πάντα ξυπνούσε σπρταρώντας.
Πέφτανε οι κάφτρες βροχή απ'τα μπαλκόνια.
Και η σαύρα που κουβαλούσε
-απο ποιάν έρημο,ποιός ξέρει-
κουλουριαζόταν στο σβέρκο της και κοίταζε τα πέρατα αμίλητη.


"Να είσαι εδώ, παρών" ξεκίνησα μια μέρα να της λέω
μα ήταν ήδη φευγάτη
και απο την φράση μου άκουσε τη μισή.

"Με έχουν υπηρετήσει βασιλείς 
και στα καμαρίνια γελωτοποιών  περίμενα να φέξει. 
Έχω μεθύσει με αλκοόλ 
και με άλλων λογιών πράγματα 
και έγερνα όπως γέρνουν οι σκιές στη δύση.
Όμως δεν έπεσα ποτέ. 
Με έχουν πλευρίσει άνθρωποι παρασυρμένοι απο τη μυρωδιά μου 
μα εγώ κοιτούσα αλλού και δεν μιλούσα.
Και πάντα στο τέλος αποχωρούσαν κρατώντας μνήμες απο μιαν άλλη
 που δεν είμαι εγώ. 
Πού είμαι όταν ο φόβος μου φοράει τα ρούχα μου,
και με σπρώχνει έξω στον δρόμο;
Πού είμαι όταν σκύβω ν' ακούσω τις ιστορίες των μυρμηγκιών 
και κάνω ότι με νοιάζει;
Κάποτε χόρευα κρυφά με έναν δικό μου τρόπο"


Όποτε την πλησίαζα
μούδιαζε το κεφάλι μου και οι κόρες διστέλλονταν
σαν μέσα σε βυθό να με έριξαν
να ψάξω για αλάτι.
Ψαχούλευα το κορμί της για ίχνη και σημάδια
μα εκείνα όλο άλλαζαν.
-Ένας αστερισμός στον ώμο της που έτεινε προς το μπράτσο...
-Φλούδες από κοτσάνια λουλουδιών στη βάση της σπονδυλικής
που γρήγορα γίνονταν φίδια και άρχιζαν να συρίζουν...
-Χείλη που άλλαζαν χρώμα όταν έβρεχε, σαν του ουράνιου τόξου...
Και έβρεχε συχνά μεσ' τα δωμάτια της...

"Τούτο το σώμα δεν είναι ένωση νερού και άνθρακα. 
Μα ότι απέμεινε από οργασμούς αγγέλων"


Τελευταία φορά την είδα σε μια παλιά φωτογραφία. Δέκα- έντεκα χρονών
ντυμένη στα λευκά σα νύφη με ατένιζε και μου ορκιζόταν πως θα με συναντούσε
πως η ένωση μας θα κρατούσε νύχτες ολάκερες και πως στο τέλος θα έμπαινα
και εγώ στον συρφετό που σέρνεται πίσω
απ' το βάδισμά της.

Εκπλήρωσε την υπόσχεση της. Μέχρι τέλους.

Elmage

Αν..

Αν η αλήθεια είναι Φως..
Τότε πέραν της αλήθειας, είναι
το Φως εντός.

ΜΗ, Θα Πεί

18/01/2014

Ή Γη είχε πει 


  Ένας νόμος, 3 σκαλιά, 3 χαλιά

   Σεβασμός 

 Ίσως κι εγώ να ήρθα εδώ με τρεις κληρονομιές μα κι ένα Χάρισμα.
Το χάρισμα Σου.

(Αν ήτανε η θέληση Τροχός της άμαξας σου)

Το χώμα νερό δεν γίνεται, γίνεται αίμα.
Ανάγκη όμως δε θα ήτανε, αν ήταν ψέμα.

Η μια Ζωή κληρονομιά μες τη σιωπή.
Η άλλη, Πνοή για μια Ζωή χωρίς.. τον... 
Δεν το κουνάω, Μολόν Λαβέ
Και τι απαντά το σύστημα σας, Κραααα κάνει

Ιδέαν δεν έχω δια την έννοια του όρου τραύμα.

Αν παραβιαστεί, 
Το βάρος του ποινή,
Ίσα με τόνους, 11266 θρόνους.

Φόρος τιμής.

Της Γης 

Χαραλάμπους Ελένη