Χωρίς πόρτες, δίχως κάγκελα κλουβιά
"-θα με βοηθήσεις να συμπληρώσω τα κενά στον τοίχο"
"-ένα Νταλί, εκεί".... ότι πορτρέτο άρχιζα.... δεν το τελείωνα ποτέ..
Όταν καθόταν στον καναπέ κάτι απογεύματα που ήθελε να τον σκεφτεί και κλεινόταν στον εαυτό της διαβάζοντας στιγμές της από ένα πρόχειρο τετράδιο, κανένα στιχάκι που και που, αλλά και κάποια όνειρα που δεν τα ξεχνούσε και ας είχε ξυπνήσει. Κ' όμως όταν κοιμότανε, θυμόταν πως ήταν κάποτε.
Λίγο πριν φύγει απ το νησί τα όνειρα της έμοιαζαν πιο πραγματικά απ' τη ζωή της. Πονούσε, ήθελε ένα τέλος, μια αρχή η τίποτα.
Κάτι τέτοιες στιγμές χανότανε στις έρευνες της, μυθολογία, ιστορία, αριθμολογία. Το μυαλο της έκανε περίεργες συνδέσεις, από μικρή της άρεσαν τα σύμβολα και οι συμβολισμοί.
σε ένα πόλεμο,
. Φωτιές θέλω να πέσουν απ τον ουρανό.. Φωτιές και όχι βροχές..
Που πήγε άραγε τόση Αλήθεια. Την πονούσε, λες και ξεχάσαν πως να Αγαπούν και να Πιστεύουν.
Στο μυαλό της ήταν σαν μοτίβα που εξελίσσονταν σε διαφορετικές εποχές..
*Στο λαιμό Του, ένα σημάδι από πυρακτωμένη σφραγίδα,
από την αύρα τις ψυχής Θυμήθηκε,
Αγάπη, η Αλήθεια της..
3/4/13
Με την εικόνα από το βλέμμα σου κοιμήθηκα, είχες καιρό να έρθεις στα όνειρα μου. Με έβαλες για ύπνο, με φίλησες και πριν φύγεις μου ψιθύρισες γλυκά στ' αυτί
-"Δυνάμωσε, σε θέλω δυνατή να αντέξεις"
-"μη λυγίσει
-"Μη ξεχάσεις,
σε τούτη την Ζωή, σαν άμαξα Είμαστε, τα ξύλα είναι σαν φράγματα, νερά σαν άλογα μπροστά τα συναισθήματα, που τρέχουν. Εσύ κυλάς με τα νερά σαν καβαλάρης..
Να σου πω ένα μυστικό,;
Με έναν τροχό πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι;
