-δεν γίνεται να μου λείπει κάποιος ξένος που δεν γνώρισα ποτέ
-σου λείπει. Αυτό που δεν γνώρισες είναι αυτό που θα σου λείπει πάντα
Έχω κάτι πτώματα στοιβαγμένα στην ντουλάπα μου. Το βράδυ αρχίζουν να γρυλίζουν. Πηγαίνω τρέχοντας προς την κλειδωμένη ξύλινη πόρτα και τους δείχνω με το δάχτυλο να κάνουν ησυχία. Περνάει κόσμος απ'έξω και καταλαβαίνεις... Θα μου πείς, πώς γίνεται ανθρώπινα πτώματα να γρυλίζουν και αν είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα κόσμος στους δρόμους τη νύχτα.
Μη στεναχωριέσαι. Θα έχω λύσει το ζήτημα μέχρι την επόμενη επίσκεψή σου. Σχεδιάζω να την αλείψω με λάδι και να βάλω φωτιά στην δρύινη ντουλάπα μου. Τα έχω υπολογίσει όλα. Έχω κάνει μέχρι και τους διαλόγους στο κεφάλι μου. Αφού ξέρεις. Ποτέ δεν σταματάνε οι διαλόγοι στο κεφάλι μου.
Όμως να, συνέβη κάτι τις προάλλες και με ανησύχησε. Το έπιπλο μετακινήθηκε. Το θυμάμαι καλά γιατί μια ζωή ήταν εκεί. Απένατι από το κρεβάτι. Βρήκα επίσης νερά στο πάτωμα.Τα σκούπισα άρον άρον. Χαμογελούσα κιόλας, γιατί θυμήθηκα εσένα να μου λές ότι αυτή η μανία μου με την καθαριότητα δεν θα αφήσει τίποτα όρθιο. Ότι αν συνεχίσω να πλένω και να καθαρίζω, πώς θα μας αναγνωρίζουν οι καλοί άνθρωποι και εντέλει γιατί να ασχοληθεί ο Θεός μαζί μας. Τι θα απογίνουμε χωρίς τους λεκέδες και τα σημάδια μας. Μια χαρά καθόσουν όμως όταν σου έτριβα τα πόδια και τους μηρούς και μουρμούριζα το τραγούδι μας. Μέσα στην απολυμασμένη μαρμάρινη μπανιέρα.
Και νομίζω αν δεν έβαζα τόση δύναμη θα το απολάμβανες κιόλας. Ενώ έτσι, εσύ απλά σιγοντάριζες στη μελωδία. Και αυτό ήταν το σήμα. Και ύστερα από λίγο σταματούσα. Παρασύρθηκα. Σου έλεγα ότι έφυγες. Και τώρα έχουμε μονάχα εκείνες τις κανονισμένες επισκέψεις σου. Και ότι η ντουλάπα δεν είναι πια εκεί που ήταν. Πήγε λίγα εκατοστά πιο πέρα. Θα με κοροιδέψεις το δίχως άλλο. Θα μου πείς ότι παραλογίζομαι με όλα τούτα.
Και ότι μου έχει γίνει εμμονή το θέμα με αυτόν τον σαφρακιασμένο όγκο που -αν είναι δυνατόν- σουλατσάρει μεσ'το σπίτι. Όμως πώς να στο πω. Εμένα με εξοργίζουν πια οι επισκέψεις σου. Δε σε θέλω άλλο στο χώρο μου. Η παρουσία σου σε δόσεις ανοίγει τρύπες σε όλο μου το σώμα. Και είμαι διάτρητος. Η σπονδυλική μου στήλη στραβώνει, όπως εκείνα τα φυτά που τεντώνονται προς τα τζάμια με τον ήλιο.
Και μόλις αναχωρείς, έχω δύναμη μόνο να πλαγιάζω και να κρατιέμαι από το άρωμα σου μην πέσω. Ναι, υπάρχουν υπόγεια και στοές και κατακόμβες κάτω από τον ύπνο. Η παρουσία σου σε δόσεις με εξαντλεί και έπειτα δεν έχω ιδέα τι να κάνω με τη ζωή που περιμένει. Λάθος, δεν περιμένει η ζωή. Απαιτεί.. Όχι, ψέματα. Η ζωή ζητιανεύει το λίγο μας.
Την επόμενη φορά που θα έρθεις, σαν πάντοτε απ'το αλαλούμ, θα σε κρατήσω μια και καλή. Ξέρεις πώς κρατάει κάποιος κάποιον στις μέρες μας ε; Είναι ολόκληρη τέχνη. Άκου: βάζει τα συναισθήματα του να κάτσουν πάνω στου άλλου (το αντικείμενο του πόθου του να πούμε), με όλο τους το βάρος. Να θρονιαστούν εκεί και να αρχίσουν να συν-πιέζουν. Τότε εκείνα τα καταραμένα από κάτω αρχίζουν να γεννοβολάνε. Κι άλλα κι άλλα. Με ότι ονόματα μπορείς να φανταστείς. Ονόματα περίτεχνα. Ονόματα παγίδες.
Στο τέλος το καταπλακωμένο εκλιπαρεί: "μη φύγεις, μείνε από πάνω μου. Ο πόνος είναι αφόρητος, αλλά χρειάζονται δύο για όλα αυτά τα νεογέννητα. Δύο για να τ' αναθρέψουν".
Πριν μερικές μέρες άνοιξα τη ντουλάπα που λες. Γιατί σκέψου να μην ασχολιόμουν και λίγο λίγο να έφευγε. Σκέψου την έκπληξη των δίπλα. Πήρα το σκεπάρνι και άρχισα να χτυπάω μέχρι που η πρόσοψη σωριάστηκε στα πόδια μου. Και τι να δω. Μέσα ήταν άδεια. Δεν υπήρχε τίποτα σου λέω . Ψυχή. Τώρα τα βράδια ακούω γρυλίσματα έξω στο δρόμο. Ναι μωρέ, οι άνθρωποι δεν κυκλοφορούν καιρό τώρα. Ψυχή.
Τα γρυλίσματα ολοένα πλησιάζουν. Και εγώ στον ύπνο μου βυθίζομαι όλο και περισσότερο.
Πέφτω σε στοές, κατακόμβες και υπόγεια. Η αίσθηση της βαρύτητας είναι η μόνη που μου έχει απομείνει. Και μια ακόμη, αισθάνομαι ντουλάπες ανοιχτές να χάσκουν στο τέλος και να με περιμένουν.
Σε φιλώ.
Ελπίζω να βρήκες αυτό που έψαχνες. Κι αν όχι, κάθε βήμα να σε φέρνει πιο κοντά. (σε ψάχνω) Σε μένα.
