Ο Νόμος Του Πι

 

Τότε η φωνή ακούστηκε και είπε

Ξυπνήστε, είμαστε στην επικράτεια των νεκρών για τον Θεό ξυπνήστε. Τα όπλα μας και οι κρότοι μας και οι ήχοι μας δεν κάνουν τίποτα. Δεν αποδεικνύουν την ζωντάνια μας. Ξυπνήστε, είμαστε από καιρό τώρα πεθαμένοι και όποια δύναμη βάζουμε, η αντίθετη της θεριεύει.. Ξυπνήστε για τον Θεό.

*Τι μαρτύριο να περπατάς όταν όλα δεν θέλουν να το κάνεις, όταν όλα συνηγορούν στο να μην το κάνεις.

Τότε εγώ σαν σε όνειρο απάντησα και είπα

Κουβαλάμε την πιο εύκολα μεταδιδόμενη ασθένεια του κόσμου. Οι ενάρετες προσπάθειες μας να ενοχλήσουμε τους θεούς αποτυγχάνουν συνεχώς. Τα χελιδόνια μας τσακίζονται σε μελλούμενους χειμώνες και η ανθοφορία μέσα μας αργεί. Γεμάτα ως το στόμιο πήλινα δοχεία, κατρακυλάμε στις κατηφόρες αυξάνοντας ταχύτητα προς ένα πεπρωμένο από σπασμένα κομμάτια. 

Ότι δεν γνωρίσαμε είναι αυτό που μας παιδεύει. Σπάταλοι με τις δυνάμεις που μας δόθηκαν, τις δίνουμε βορά στα σκιάχτρα του γαλαξία. Και η σοδειά που καρτερούσαμε είναι χαμένος κόπος.

Άνθρωπε δύνασαι όταν δεν σου απαντάει το ιερό να καταλάβεις πως υπάρχει; αν ξαπλώσουμε μπρούμυτα στο έδαφος με το πρόσωπο να ακουμπάει στο χώμα, τότε η πλάτη μας θα έχει γίνει σκαλοπάτι. 

Είσαι το χέρι μου που έκοψα και το έβαλα σε ξένο σώμα. Που από τότε έχει μυστική ζωή. Έχω γυρίσει όλη την Γη για να σε βρω μα άλλου την σκέψη τώρα πια μετουσιώνεις χάδι..

Αν αγαπήσω τούτο τον άγνωστο θα πεις τα δάχτυλα σου να σχηματίσουν πόρτα; χτίζαμε μια ξερολιθιά όταν ήρθε περαστικός και μας περιγελούσε. Σε τίποτα δεν επηρέασε η παρουσία του την πτώση του ιδρώτα. 

Τα νερά μέσα σου χαιρετίζουν την πανσέληνο και ακούγονται συρσίματα φωτός στο διαυγές της πλάτης σου.. Μια αστυνομία σκέψης να τιθασεύσει τα αγριμάκια μου. Ένα δύο λωποδύτες να σχεδιάσουνε συναίσθηση ζώσα. Τα πάντα αντέχονται ένα λεπτό μετά. Μόνο η μοναξιά, μόνο η μοναξιά από τα πριν.

Και ξανά σαν ευλογία η ερώτηση

Δηλαδή αυτή η λάμψη των πραγμάτων πρέπει να είναι εκδούλευση;

Και ξανά εγώ

Μήπως δεν γίνονται όλοι οι γκρεμοί ακίνδυνοι αν τους αφαιρέσουμε τον νόμο της βαρύτητας;

Έπειτα εκείνη απ' το πουθενά μας διέκοψε με επτά προτάσεις.

*Μια πιθαμή πάνω απ' το έδαφος αρχίζουν τα τελειώματα του ουρανού.

*Είχαμε το πιο αχρείαστο πράγμα του κόσμου. Σαν ένα στρατόπεδο γεμάτο με δειλούς φαντάρους.

*Η πιο επικίνδυνη θάλασσα είναι η αλμυρή. 

* Όταν νιώθεις περήφανος, δοκίμασε να κοιτάξεις κατάματα τον Ήλιο.

*Μια μονοταινία μπορεί να συγκρατήσει όλη την υγρασία του κόσμου από τα μάτια σου.

* Αν δεν έχεις δει αυτό που εκτείνεται ανάμεσα στα κύματα και στο πέταγμα των πουλιών, δεν έχεις δει τίποτα.

Η πιο επικίνδυνη θάλασσα είναι η αλμυρή. 

Elmage. 

Sep-09-2013 

2:34 am

ΥΓ: θέλω να ξέρεις για τότε, όταν εσύ έγραφες αυτό (και άλλα) είχες λανθασμένη εντύπωση... //έχω γυρίσει όλη τη Γη για να σε βρώ, μα άλλου τη σκέψη τώρα πια μετουσιώνεις χάδι/

Ήμουν σε καταστολή, ανίκανη να σκεφτώ, να αντιδράσω, να νιώσω. Με είχαν προδώσει ακόμα και οι δικοί μου άνθρωποι.. Ήταν η αρχή του 'γολγοθά' μου που είχε διάρκεια περίπου δύο χρόνια. 

Τώρα πια τα δεδομένα άλλαξαν... Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι όλο αυτό που είχα νιώσει για σένα απ' την αρχή. Και θα το νιώθω ως το τέλος..

Η πιο επικίνδυνη θάλασσα, είναι η αγριεμένη 

Ελεημοσύνη Έρωτα

Στην γυναίκα που έδινε , χωρίς ποτέ της να στερέψει και όταν δεν ήθελα έμεινε απ το βάθος να κοιτά πλημμυρισμένη.


Ζήτα μου καμικάζι να πέφτουν απ τον ουρανό της Φουκοσίμα σαν πυροτεχνήματα μέσα στη νύχτα, χάδια απ' τα παλιά και ιστορίες για αγρίους.

 Ζήτα μου σκοτάδι χτενισμένο, λουλούδια βρεγμένα απο τις θάλασσες, αλοιφές που παίρνουν τον πόνο και υποσχέσεις που φέρνουν καινούριο.
 Ζήτα μου εκτάσεις σε δόσεις, ταβάνια γκρεμισμένα, δημοσιεύσεις πρωτοσέλιδα από την αφανέρωτη αγάπη μου για σένα.
 Ζήτα αποδράσεις στα 'Εγκατα της Γης ή στην καρδιά του Γαλαξία. Μολύβια ζήτα μου που δεν έγραψαν ακόμη το μεγαλείο του φιλιού σου, σουβενίρ απ' όσα πέρασαν και απ' όσα δεν ήρθαν ακόμη.

 Ζήτα μου αφορμές να τρέξεις εκεί που εκδηλώνομαι ώρες μεσημβρινές, διαστάσεις απάτητες, υλικά να χτίσεις άμυνες απόρθητες, ζήτα μου αμέσως μετά να τις διαλύσω.

Ζήτα μου να μη φοβάμαι, να ξαμολήσω σκύλους λυσσασμένους να αρπάξουν τα κουρέλια σου, μέσα στην ζούγκλα των οσμών σου.
 Ζήτα να κάνω χώρο στην αριστερή πλευρά πλάι στο κομοδίνο με τα αναθέματα να ρθείς και να τριπώσεις. Κομμάτια απ το λαιμό σου να σφιχταγκαλιάζω..

  Ζήτα μου αρλεκίνους που μέθυσαν. Σε πάρκα που ερήμωσαν απο πόλεις που βυθίστηκαν σε λίμνες που εκβάλλουν σε χάος απέραντο.
 Ζήτα μου να κατέβω στον Άδη να σου φέρω ήρωες να διαλέξεις, με τι θα διακοσμήσεις την ανία σου, να πολιορκώ έντεκα χρόνια συναπτά την Τροία και οταν την ρίξω αμέσως να γυρίσω σπίτι μας σαν διορθωμένος μύθος.

  Ζήτα μου λησμονιά οταν θα φευγουμε απο την λυπημένη σου πατρίδα για κλίματα ζεστά.
 Ζήτα μου έναν καθρέπτη ψευτη, προδότη, άθλιο, γελοίο, να δείχνει τοπία σεληνιακά όσους λεκέδες σε φόρτωσαν οι ποιητές της ομοιοκαταληξίας.
  Ζήτα μου οργή να τρέμουμε παρέα στο άβατο των μακελειών σου. Ζήτα λίγο απ το τέλειο να δούμε αν θα προλάβω.

 Ζήτα σπασμούς να αρχίσουμε να λικνιζόμαστε σα τέρατα πριν την εξάλειψη τους. Μια γενοκτονία λογικής απ το συναίσθημα δικτάτορα που φέρει το όνομα σου.
 Ζήτα μου καταστροφή αυτές τις δύσκολες ώρες και εγώ θα λάμψω απο φωτιά μεσ' το πηχτό σου ψέμα.
 Ζήτα έλλειψη πίστης. Κορώνα γράμματα να παίξω τον χαμό μου οταν εσύ γελάς κάνοντας νευμα "έλα".

Ζήτα, Ζήτα, Ζήτα
 Όπως Ζωή

Όπως Ζωή απ' το σώμα μου να αναχωρεί, για να σε συνεπάρει κι έπειτα ήρεμα να τελειώσει.

Elmage